သတိရျခင္း...

အခ်ိန္ေတြကုန္တာ အရမ္းျမန္တယ္ဆိုတာကို က်မေထာက္ခံပါတယ္ ….. ဒါေပမဲ့ ေသေသာသူၾကာရင္ေမ့ ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာရင္ေတြ့ ဆိုတာကို ေတာ့ က်မ လက္မခံႏိုင္ဘူး…. သူမ်ားေတြအတြက္ .. ၄ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္က ၾကာခ်င္ၾကာေပမဲ့ က်မအတြက္ ေတာ့မ်က္စိ တစ္မွိတ္ ေလးပါပဲ မေန့တစ္ေန့တုန္းကလိုပါပဲ …. အခု ဇူလိုင္လ ဆိုရင္ … သူက်မရဲ့ ဘ၀ထဲ ကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြား တာ ၅ ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ျပီ …

သူ က်မကို ရက္ရက္စက္စက္ ေလာကရဲ့ အလယ္မွာ စိတ္ခ်စြာ ထားသြားခဲ့တယ္ …. အရင္တုန္းက ဆိုရင္ ဘယ္ကိုသြားသြား စိတ္မခ်ႏိုင္တဲ့သူက အခုေတာ့ သူစိတ္မခ်လဲ က်မကိုထားသြားခဲ့ရတယ္ …. အဲဒီအရင္တုန္းက် အခ်ိန္ေတြကို စဥ္းစားမိတိုင္း က်မရဲ့ က်န္ရွိတဲ့ဘ၀ကို ကုန္လြန္ဖို့ ခြန္အားသစ္ေတြေပးသလို က်မရင္ထဲက ဘ၀အေမာေတြ ရင္ထဲက ေသာကေတြေလ်ာ့ပါးသြားသလို သူကိုလဲ ပို ပိုျပီးသတိရတယ္ ….

သူ တကယ္မတရားဘူး တကယ္ က်မကိုမခ်စ္ဘူး … သူ က်ေတာ့ တကယ္ေအးခ်မ္း စြာနဲ့ ေသာက ကင္းကင္း ေန … ေနခ်ိန္မွာ က်မ ကို တစ္ေယာက္ထဲ ထားသြားတယ္…. က်မ ဘယ္လိုအင္အားမ်ဳိးနဲ့ ေ႕ရွ့ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ .. က်မ ပင္ပန္းလွျပီ … က်မ ပင္ပန္းလြန္းလို့ … နားခိုစရာ .. က်မ အားကိုးစရာ … လက္တစ္စံု ေပ်ာက္ကြယ္သြား တာ က်မ အတြက္ …တကယ့္ကို ႀကီးမားတဲ့ မဟာဆံုးရွဳံးမွဳဆိုရင္ မမွားဘူး …

တကယ္လို့မ်ား အခ်ိန္ေတြကုိေနာက္ျပန္ဆုတ္လုိ့ရရင္ …. တကယ္လုိ့မ်ား ဒီလိုမ်ဳိး ေၾကကြဲစြာ ခြဲခြာရျခင္းမ်ဳိးေတြ ကို ေတြ့ၾကံဳရမယ္ ဆိုတာ ၾကိဳျပီး သိခဲ့ရရင္ … တကယ္လို့မ်ား …ေနာက္ထပ္ေရြးခ်ယ္မွဳမ်ဳးိေပးလာျပီ ..ေရြးခ်ယ္ ခြင့္ေတြ ရွိခဲ့တယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ က်မ သူကိုပဲ ထပ္ျပီး ေရြးခ်ယ္မွာပဲ …. ဒါဟာ မိုက္မဲမွဳမဟုတ္ဘူး ..သူကို မေပးခဲ့ရတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြ … မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်မရင္ထဲက စကားေတြကိုေျပာျပခ်င္တယ္ .

အင္း... အဲဒါေၾကာင့္ အတၱၾကီးတယ္ပဲေျပာေျပာ.. ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူထက္ ကိုယ္ပဲ အရင္ ေသခ်င္တယ္.. မခံစားနို္င္လို႔... ဒါေပမဲ့လဲ.. တကယ္ေတြ႔ၾကံဳရင္ေတာ့လဲ ရင္ဆိုင္ရမွာပဲ.. မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားေတြကို သူခုခ်ိန္ေလာက္ဆို သိျပီးေလာက္ျပီျဖစ္မွာပါ...